ای مبارک فخر امت ای همایون مجددین

ای سزای آفرین از خالق خلق آفرین

ای به اصل اندر تو را جد و پدر محمود و فصل

روزگار و کار تو چون نام آن و نام این

صاحب خیرات بر روی زمین چون تو کجاست

کز تو خشنودست و خرم صاحب روی زمین

مجد دینی تو به راحت او معین الدین حق

چشم دین هرگز نبیند چون شما مجد و معین

هست رسم نیک تو بر جامهٔ ملت طراز

هست رای پاک او بر خاتم دولت نگین

تو نداری در معانی از هنرمندان همال

واو ندارد در معالی از هنرمندان قرین

تو کریمی حق شناسی او جوادی حق گزار

تو همامی کاردانی او وزیری دوربین

هست برج سعد را توفیق تو ماهی منیر

هست درج ملک را توقیع او دری ثمین

رایت ملت به تو منصور شد تا نفخ صور

خانهٔ دولت بدو معمور شد تا روز دین

هر دو را پیوسته توفیق است بر اعمال خیر

آمد اندر شأ ن هر دو نعم اجرالعاملین

تا که این صدر خراسان در خراسان آمدست

نیست یکدل در خراسان جز به شکر او رهین

آفتاب شادی از ابر امید آید برون

چون برون آید به دیوان دست او از آستین

صدر ایوان شد ز انصافش سزای تهنیت

ملک و دولت شد ز تدبیرش سزای آفرین

روزگار از داد و دینش خرم و آراسته است

همچو باغ از ابر نوروزی و باد فرودین

کبک و تیهو رسته اند از چنگل بازسپید

گور و آهو جسته اند از پنجهٔ شیر عرین

ای به فردوس برین راضی زتو جان صفی

وز دل صافی تو دنیا چو فردوس برین

هرچه از خیرات درگیتی خبر بود وگمان

اندر این عصر از خصال تو عیان است و یقین

این همه توفیق کایزد داشت ارزانی تو را

بر سعادتهای کلی هست برهان مبین

گر پیمبر داشت مهری از نبوت بر کتف

همچنان داری تو نوری از سعادت بر جبین

از کمال حسن زیبد زیور کرسی و عرش

هرچه بنویسد زاعمالت کرام الکاتبین

گرچه من خادم به خدمت همنشین تو نی ام

اشتیاق توست دایم با دل من همنشین

گه درود تو رساند سوی من باد صبا

گه ثنای من رساند سوی تو روح الامین

دفتری داری ز شعرم در یمین و در یسار

محضری دارم زشکرت در یسار و در یمین

هست درخور طلعت میمون تو چشم مرا

همچنان چون تشنه را درخور بود ماء معین

تا که در اسلام تاریخ سنین است و شهور

بر تو فرخ باد و میمون هم شهور و هم سنین

سال و مه در موکب تو رایت نصرت به پای

روز و شب بر درگه تو اسب دولت زیر زین